Αστρονομικές και γεωγραφικές

πληροφορίες του Πλούταρχου

περιγράφουν ταξίδια

των αρχαίων Ελλήνων

πέρα από τον

Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό!

Στην εργασία των Ιω. Λυριτζή, Π. Πρέκα-Παπαδήμα, Π. Αντωνόπουλου, 

Κ. Καλαχάνη, και Χρ. Τζάνη με τίτλο «Does Astronomical and 

Geographical Information of Plutarch's De Facie Describe a Trip 

Beyond the North Atlantic Ocean?» αναφέρεται, ανάμεσα σε άλλα, ότι:

Στο βιβλίο του αρχαίου Έλληνα συγγραφέα Πλουτάρχου του Χαιρωνέως, 

για το φαινόμενο πρόσωπο στην Σελήνη, αναπτύχθηκε ένας διάλογος για 

ένα αρχαίο ταξείδι των Ελλήνων στην "μεγάλη ήπειρο", πέρα ​​από τον 

Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. Με την εφαρμογή σύγχρονων επιστημονικών δεδομένων, η παρούσα εργασία επανεξέτασε τα αστρονομικά και 

γεωγραφικά στοιχεία, αυτού του έργου του Πλουτάρχου, και οδηγήθηκε 

σε μια νέα ερμηνεία της ημερομηνίας και του τόπου της συναντήσεως 

ενός ταξειδιού προς τον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. Μια περιγραφόμενη 

ηλιακή έκλειψη χρονολογείται στο 75 μ.Χ. (χρησιμοποιώντας τον κατάλογο 

της NASA / Espenak / Meeus), καθώς και ιστορικές πληροφορίες. Τα περιγραφόμενα ιδιότυπα επαναλαμβανόμενα ταξείδια-αποστολές πραγματοποιούνταν κάθε 30 χρόνια (όταν ο πλανήτης Κρόνος φθάνει 

στον αστερισμό του Ταύρου) από την Μεσόγειο μέχρι την Κρόνια Ανοικτή Θάλασσα, δηλ. τις ακτές του βορείου Ατλαντικού Ωκεανού. Στην εργασία προτείνεται ότι η τελευταία αποστολή είχε επιστρέψει στην πατρίδα της, 

τον Απρίλιο του 56 μ.Χ. Οι πληροφορίες που δίνονται αφορούν, τις 

αποστάσεις μεταξύ παραλιακών τοποθεσιών και των νησιών, την διάρκεια 

των θαλάσσιων δρόμων σε ημέρες και τον αναφερόμενο καθορισμό και μέγεθος μεταξύ του τόπου προορισμού και του χάσματος, όσον αφορά 

στο Αζόφ (Αζοφική Θάλασσα, στην Κριμαία) και στην Κασπία Θάλασσα. Δίνονται επίσης, οι επιπτώσεις των θαλάσσιων ρευμάτων και της 

παράκτιας γεωμορφολογίας αυτών των εδαφών. Ακολουθώντας αυστηρά 

το Ρεύμα του Κόλπου (Golfsteram), καθώς και άλλα γνωστά θαλάσσια ρεύματα στον βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό και με εκτιμώμενη ταχύτητα για 

το πλοίο, η γεωγραφική θέση προορισμού των Ελλήνων εποίκων προσδιορίζεται προφανώς με τον κόλπο Αγίου Λαυρεντίου (St. Lawrence) 

και το νησί Newfoundland. Άλλα ανώνυμα νησιά που αναφέρονται σε 

αυτό το έργο είναι νησιά της Νορβηγίας, οι Αζόρες, η Ισλανδία, η Γροιλανδία και τα νησιά Baffin.

Έχει αποδειχθεί ότι το ταξίδι αυτό των αρχαίων Ελλήνων γινόταν με καλή γνώση των θαλάσσιων ρευμάτων, αλλά χρησιμοποιώντας και τα φωτεινά αστέρια και τις αστρικές διαμορφώσεις ως δείκτες αστροναυτιλίας, που καθορίζουν τον ακριβή προσανατολισμό της ιστιοπλοΐας προς την Ιβηρική Χερσόνησο και πίσω στην ανατολική Μεσόγειο. Άρα η υπόθεση είναι ένα εύλογο συμβάν».